E: Gitmiyorum Feriha!

F: Git.. bir kaç saat önce kapıyı çekip çıktığın gibi git.

E: Feriha- anlamıyorsun! Beni anlamıyorsun. Kendini benim yerime koysana. Hayatına ben giriyorum, çok mutlu oluyorsun, beni çok seviyorsun, herşeyin çok güzel olmasını istiyorsun. Ama benim açımdan daha başka. Sen bana acıdan, mutsuzluktan başka bir şey vermiyorsun. Sen ne yapardın?

F: Gitmezdim.

E: Zorundaydım.

F: İkinci (ağlamaya başlar) ikinci bırakışın. İlk bırakışın, hayatımın en öneml gecesinin ardındaki bırakış, diğeri ise yanımda olmana ihtiyac duydupum hastane odasında, yapayalnız, bir başıma bırakışın. Ben bunu hak ediyor muyum Emir?

E: Etmiyorsun işte. Mutluluğu hak ediyorsun ve ben sana- ben sana mutluluğu vermiyorum ki Feriha.

F: Nerden biliyorsun? He. Nereden biliyorsun?! Ben mutluyum Emir. Ailemi elimden alıp yeni aile kursun bana, böyle düşünmen bile- kırıcı, üzücü.

E: Özür dilerim. B-ben seni çok seviyorum Feriha. Çok seviyorum.

F: ..

E: Susma. Birşey söyle.

F: Ne söylememi bekliyorsun ki?

E: Evimize gidelim.

F: Evimiz?

E: Yeni eve taşınalım. Sadece sen ve ben.. birde miniğimiz. Artık ailemle kalmak zorunda değiliz ki. Evliyiz biz.

F: Bitecek olan bir evlilik.

E: Hayır! Boşanmıcaz.

F: Bak Emir . Bana acı mutsuzluk vermiyorDUN! Bugün.. sen giderken.. sana- gitme dedim. Sen gittin. O zaman verdiğin ikinci en acıtan acıyı verdin bana. İlki senin olduğum gecenin sabahı, ikinciside bu sabah. O kadar güçsüzleştim ki, ben- ben değildim sanki. Hayaller kurup gerçekleşme ihtimali varken hiç bi adım atmayan bir adamsın sen. Bize doğru bir adım ats-

E: Atıyorum Feriha. Buradan çıkar çıkmaz kendi evmize taşınacağız. Herşeyiyle sen ve ben ilgileneceğiz. Duvarları bile biz boyayacağız. Bebeğimizin odasına cinsiyteni belli olana kadar dokunmayacağız.

F: Beni tekrar bırakıcak mısın Emir?

E: Kesinlikle Hayır! Seni bırakmıcam. Hemde hiç.

F: Seni seviyorum.





Genç kadın içindekileri kustu.

Acısını, öfkesini, AŞKINI.

Sarıldıktan bir müddet sonra Emir kendisini geri çekti.

Cebinden bir kağıt çıkarıp okumaya başladı.





E: Bunu yazalı neredeyse bir sene oluyor. Doğmamış kızıma yazmıştım.







Sevgili kızım,





Bu mektubu gerçekten bir gün okuyacağını düşünürek yazıyorum.

Ben baban.

Henüz tanışmadık.

Henüz betondan pıtı pıtı koşamadın altında bezle, çıplak ayaklarınla, şapşal suratın ve ellerin bana uzanmış vaziyette.



Annen.

Daha tanışamadığım annen sen düşme diye peşinde dolanmadı henüz.



Küçük ellerin olucak bebeğim.

Minik.

Parmağımı saran küçük ellerin olucak.

O çelimsizliğinde elimi değil parmağımı tutucaksın.





Uykusuz kalıcaz kızım,

O kadar çok sevicem ki seni,

Sen uyumadığında bile uyuyamıcam.

Belki sen uyurken bile uyuyamam bir süre.

Bebeğim.

Ne güzel, ne içten bir kelime dimi.

Benim bebeğim olucaksın sen.

Benim kızım.

Benim canım. Seni şimdiden seviyorum.

Bunu hiç bir zaman unutma olur mu?

Eminim annende sevecek seni.

Benim gibi.



Her gece hayalini kuruyorum bebeğim.

Bir GÜN geleceksin ve ben seni doya doya koklayacağım.

Seni her zaman seveceğim miniğim.

Sende beni sev.





Baban





Feriha'nın gözleri dolmuştu.

Kapıda bekleyen Tuana ve Koray'ın da.

Koray biliyordu emir'in doğmamış kızına yazdığ mektupları.

Tabi içlerinde neler yazdığını bilmiyordu ama her gece oturup bir şeyler yazdığını biliyordu.





F: E-emir..

E: Bunlardan bir sürü var. Bebeğimiz kız olacak Feriha.

F: Gel buraya | dedi





Ve yanında yer açtı Feriha.

Emirde Feriha'nın yanına sokuldu.

Genç adam kolunu Feriha'nın omzuna attı.

Feriha'da başını Emir'in göğsüne yasladı.







Gece 02.35





Tuana ve Koray koltukta uyuyorlardı.

Feriha ve Emir birbirlerine sarılmış öylece duruyorlardı.

Sessizliği bozan Emir oldu.





E: Ne düşünüyorsun.

F: Bebeğimizi. Sen?

E: Bende..

F: Gözleri sana benzesin Emir. İnsanların baktıkça bakası gelsin.

E: Cık cık- Sana benzesin. Senin ki gibi anlamlı (genç kadın gözlerini Emir'in gözlerine dikti) senin gibi buğulu, derinleyici, sürükleyici..

F: O zman burnu sana benzesin.

E: Olabilir.. burnumu severim.





Gençkaıdn elini Emir'n ağnıns getirdi.

Parmaklarını geçdirdi.





F: Bu- burdaki iz.. nasıl oldu?

E: Şu mu? | dedi Emir elini ize getirerek.

F: Hı-hı.

E: Küçükken, yazlıkta. Bir kız varmış Eylül. Yaz aşkımmış yani. Ona yaranmak için ağaca takılan uçurtmadını almaya çalışırken, ağaçtan düşmüşüm. Öyle yani. Küçük bir yaraydı ama 3 dikiş attılar. İzide kaldı haliyle.

F: Küçüklükten belliymiş çapkınlığın. Oğlumuz olursa sana çekmesin. Beni sevsin tek.

E: Ben hayatımda yani senden önce tek bir kadın aşıktım.. oda babamla evliydi. Eminimki.. oğlumuzda öyle düşünecek.





Feriha Emir'in dudaklarına küçük bir öpücük bıraktı.

Genç adam dudaklarını aralayınca öpüşmenin şiddetini biraz arttırdı.

Daha sonra ayrılıp dudaklarını Feriha'nın ağnına dayadı.





E: Sanırım Koray'ın aldığı kitaptaki bazı şeyler gerçekleşiyor he?

F: Ben? Hayır canım ne alakası var | dedi Feriha utanarak.

E: Tamam canım bir şey demed- Feriha?

F: Efendim.

E: Senin- senin ağnındaki yara nasıl oldu?

F: Benim ki senin gibi bir olay değil. Salıncaktan düştüm.

E: Sakardık yani?

F: Hayır değildim. Çocuk arkadaşım Kerem vardı. Annemin çok yakın arkadaşının oğluydu. Çok yakındık yani. Onun yüzünden. Hızlı ve ani bir şekilde salıncağı sallayınca, bende hooopp yere.

E: Kıyamam ki.





Dediği gibi kolları ile sardı Feriha'yı.

Feriha'da mutlu bir şekilde yasladı göğsünü Emir'e.

Beraber derin, huzurlu bir uykuya daldılar

Yarın sabah yeni hayatlarına ilk adımları olacaktı.
http://www.facebook.com/afk.hikayeleri alıntı.