Emir şişi son bir kez daha soktuktan sonra çıkarırken içinde beliren pişmanlık duygusu vardı artık. Belkide yapmamalıydım diye düşünmüştü biran olsun. Ama neden bu düşünceye kapıldığını bir türlü çözemiyordu, kafası sadece Feriha 'nın yanındayken böylesine karışıyordu. Gözleri şişleri batırdığı yerde dona kalmıştı, öylece hiçbir tepki vermeden duruyordu ikiside. Gözleri kapalı bir Feriha ve büyüyen elaları olan bir Emir vardı bu oda da.



'' B-Ben n'aptım? '' Dedi ve elindeki şişi yere atarak hemen telefonunu cebinden çıkardı. Bu tür durumlar için özel olarak hazırladığı bir doktor vardı, ne de olsa Emir her zaman tedbiri elden bırakmamak gerektiğini iyi bilirdi. Numarayı çevirdikten sonra ;



'' Yanına bir kaç hemşire al ve hemen buraya gel, durum çok acil! '' Diyerek telefonu yere fırlattı ve defalarca üstüne bastı, ortada bir kanıt kalması büyük aptallık olurdu. Üstünde duran gömleği bir çırpıda çıkardı ve Feriha 'nın yaralı olan yerlerine elinden geldiğince tampon yapmaya çalıştı.



*



Sanem Hanım gün geçtikçe umudunu kesiyordu. Onca gün olmuştu ama kızından ne bir haber ne de bir ses gelmişti. Tüm polisler, Levent 'in bütün adamları seferber olmasına rağmen ortada koca bir hiç vardı. Ağlamaktan artık gözlerinde yaş kalmamıştı ikisininde. Düşünmeden edemiyorlardı ölmüş olma ihtimalini, kim kaçırırdı ki onların masum kızlarını, kim! Emir 'in olma ihtimali akıllarına bile gelmiyordu, gelemezdide zaten, sonuçta Ünal Bey ve Sevtap Hanım 'da (Emir 'in Cici Annesi) bu konuda ellerinden geleni yapmaya çalışıyorlardı. Bu zor zamanlarında en çok Sevtap Hanım yanında olmuştu Sanem Hanım 'ın.



'' Ağlama artık bak herkes elinden geleni yapıyor. Elbet bulunacak. '' Dedi teselli etmek istercesine. Elbette o da biliyordu bu sözlerin hepsinin boş olduğunu ama yine de belki bir umut diyordu devamlı içinden.



'' Ne zaman Sevtap, ne zaman!? Daha ne kadar bekleyeceğim, ya kızım ya o. O kim bilir şuan ne durumdadır. Belki de çoktan ö.. '' Diye sözünü bitiremeden tekrardan hıçkırıklara boğulmuştu zavallı kadın. Sanem 'in ağladığını gören Levent her gün biraz daha hırslanıyor ve biraz daha fazla tutunmaya çalışıyordu hayata. Eğer o kendini kaybederse tüm her şey yıkılacak gibi geliyordu, ya da öyle düşünüyordu. Masanın üzerinde duran telefonu çaldı, kim olduğuna bile bakmadan bir heyecanla açtı telefonu.



'' Bu-buldunuz mu? '' Dedi biraz heyecanlı biraz da korkar bir sesle. Karşıdaki kişinin '' Evet bulduk. '' demesini ne çok isterdi oysa. Ama değildi işte tüm hayalleri ;



'' Ben Tıncay Efendim. '' sesiyle yerle bir olmuştu.



'' Sana işle ilgilenemeyeceğimi söylemiştim. '' Diyerek telefonu cevap bile vermesine izin vermeden kapattı. Sinirlenmişti adam, sonuçta hayallerin yıkılması onun yıkılması demekti.



*



Doktor gelir gelmez gerekli tetkitleri yaptıktan sonra bodrum katında Emir 'in önceden yaptırdığı ameliyathaneye indirildi genç kız. Bir aceleyle Feriha 'yı ameliyata almışlardı, Emir ise belki biraz sakinleşmek adına viskileri ard arda içiyordu. Ama olmuyordu işte hiçbir şey içinde ki bu karmaşıklığı çözemiyordu. O da anlayamıyordu neler olduğunu bir yandan ondan nefret ediyor bir yandan ise ona zarar vermek kendisine zarar vermek gibi geliyordu. Bu durumu ilk defa yaşıyordu, kestiremiyordu ne yapması gerektiğini. Kafası defalarca düğüm olmuş bir ip gibiydi, çözmek için zaman ve sabır gerekliydi. .



6 saat ardından nihayet çıkabilmişti doktor ameliyattan. Ellerini dezenfekte ettikten sonra üst kata genç adamın yanına çıktı. Emir doktoru görünce hemen ayağa kalktı.



'' Evet doktor? '' Dedi soran gözleriyle. Doktor bey bu sitresli zamandan sonra kendini bundan kurtarmak için masanın üzerinde duran viskiyi alıp kafasına dikledi.



'' Durumu gayet iyi, ameliyat oldukça başarılı geçti. Bir kaç haftaya kalmaz toparlar kendini zaten iç organlarda bir zarar yoktu Allah 'tan. '' Diyerek gülümsedi. Oturduğu koltuktan kalkarak bizim para nerde dercesine bir bakış attı Emir 'e o da arkasındaki masayı gösterdi. Tebessüm ederek aldı parayı, aldıktan sonra kapıdan çıkarken ;



'' Sen gerekli olanları biliyorsun eğer ters bir durum olursa haber verirsin. '' demeyide ihmal etmemişti.



| 1 Ay Sonra |



'' Sevgililer Günü ''



Genç kız kendini çok çabuk toparlamıştı ara sıra sızısı olsada bunlar ona artık çok hafif geliyordu. Bu süre zarfında Emir biraz olsun insaflı davranıyordu Feriha 'ya. Bugün güne ikiside farklı bir şekilde açmıştı gözlerini, içleri bugünün anlamını taşıyordu belki. İyice gerindi yatağında Feriha, bu gerinme karnındaki dikişlerin acı vermesine neden olmuştu. Hiç takmadı ve banyoya gidip yüzüne suyu bolca taktı. Aynadaki yansımasınabakıyordu Feriha, ne kadarda çökmüştü bu kısa zaman içinde. O böyle biri değildi ki hiçbir zaman, mutlu huzurlu. Tüm hayatını elinden alan o lanet olası bencillikti.



'' Eğer ben orda o gün bırakıp gitmeseydim belkide şimdi beraber kutluyo' olacaktık bu günü. Biliyorum affetmeyeceksin beni ama yine özür dilemek geliyor içimden. Belki , belki sende benden nefret ediyorsundur hatta yaşıyo' olsan belkide Emir gibi beni öldürmek isterdin. Sen bunları hiçbir zaman hak etmedin ama ben o kadar aptalım ki.. '' Dedi ve sözüne devam edemeden onu duvara yaslanmış bir şekilde izleyen Emir 'i gördü. Ağzı ufak bir 'o' şekli olmuş kaşları çatılmıştı genç kızın.



'' İnsanın kendi hatalarını bilmesi iyidir. '' Diyerek kaşlarını havaya kaldırıp indirdi. Eskiden olsa Emir Feriha 'nın bu sözlerini duymuş olsaydı hemen bir volkan gibi patlardı ancak son zamanlarda böyle değildi. Dışarıdan gören biri onun artık iyileşmeye başladığını düşünürdü ama durum bundan çok daha farklıydı. Böyle olmasının tek nedeni artık daha tecrübeli ve her şeyi daha gizli tutabilen biriydi o.



'' Gel benimle. '' Dedi ve kolundan çekmeye başladı Feriha 'yı. Ayağındaki kesik yüzünden sendeleyirodu genç kız ama bunu hiç önemseyen biri vardı karşısında. '' Nereye? '' diye sorsada Feriha hiçbir şey söylemiyordu Emir, bugünü farklı geçirmek istiyordu. Evet sevgili değillerdi ama farklı geçirme duygusu ikisininde içini kaplamıştı.



Emir 'le Feriha arabaya bindikten sonra ara yollardan bir yere varmışlardı ama Feriha buranın neresi olduğunu göremiyordu gözlerindeki bandajdan dolayı. Emir 'in bu tür şeyleri neden yaptığını bir türlü anlayamıyor ve çözemiyordu. Genç adam Feriha 'nın kapısını açtı ve onu yavaşça yere indirdi, biraz ilerledikten sonra Feriha 'yı büyüleyici olan yere getirmişti. Narince gözlerindeki bandajı çıkardı adam kızın. Feriha 'nın gözleri bir an da kocaman oluvermişti çünkü burası gerçekten harika bir görünüme sahipti. Emir önde Feriha ise onun beline sarılmış bir biçimde uçurumun kenarında duruyorlardı. Ama bu sefer genç kızın beynini kemiren sorular ya da korkular yoktu kendini uzun zaman sonra ilk defa mutlu ve huzurlu hisediyordu. Önlerinde uçsuz bucaksız bir deniz ve o denizi aydınlatan sanki yazdan kalma gibiymiş gibi bir güneş parıldatıyordu hem denizi hemde dünyayı. Temiz oksijeni ciğerleriine dolduruyordu ikiside, hayat buydu işte. Sessizlik ve huzur kavramı sanki biribirini tamamlayan bir yapboz parçaları gibiydiler. Ama aşk olmadan ikisininde birleşmesi mümkün değildi.



'' Bu-Burası çok harika, büyüleyici gibi Emir. '' Dedi cıvıl cıvı sesiyle. Emir Feriha 'nın bu kadar mutlu olduğunu gördüğünde içinde bir şeyle kıpırdamıştı sanki. Onun bu kadar güzel gülebildiğini hiç tahmin edemiyordu, eğer buraya getirmeseydi bilemeyecekti belkide.



Heyecanlı ve mutlu bir şekilde arkasını döndü, dönmesiyle Emir 'le yüz yüze gelmeleri bir olmuştu. İkisininde kalbi bir farklı atıyordu sanki. Nefesleri sadece kendilerinin duyabildiği bir senfoni oluşturuyordu ve bu senfoniyi dalga sesleri tamamlıyordu. Bu büyüleyici manazarayı tamamlamak onların göreviydi sanki ve onlarda buna uyuyorlardı. Bu büyüleyici an ikisininde dengelerini kaybetmelerine neden olmuştu ve az önce yüz yüzü olan gençler şimdi uçurumdan aşağıya süzülüyordu. .
http://www.facebook.com/senaryolarimiz ALINTI..